Turne nedeniyle birçok kez ertelenen konser nihayet geldi çattı ve geldiği hızda da bitti. Zira sahneye çıkmasıyla inmesi arasında geçen süre bir saat kadardı ve süre olarak iyi bir konserin ön grubundan hallice bir deneyim yaşattı. Her ne kadar sound‘u, tarzı hayran bırakır bir güzelliğe ve estetiğe sahip olsa da süre bir miktar hayal kırıklığı yaşattı. Üstüne yaşadığım mide probleminden ötürü lavaboya gitmek durumunda kaldığım sırada But You’yu söylemiş ve bitirmiş olması tadımı hepten kaçırdı. Benim en sevdiğim şarkısı o.
Konsere dair uzun yıllar unutamayacağım iki şeyden birisi çok az telefon ekranı görmek, diğeri ise The Ancher’de herkesin telefon flaşlarını açarak eşlik etmesi sonucu Alexandra’nın ağlaması. Tarif edilemez bir andı…
Leave a Reply