Hayatımda hiç Duman konserine gitmemiştim. Birçok şarkısını yüzlerce kez dinlemiş olsam da nedense canlı performanslarını hiç merak etmedim. Stüdyo kayıtlarındaki performanslarını sunamayacağını, dinleyici kitlesinin ve Kaan’ın birçok kez göz devirmeme sebep olabileceğini düşünüyordum. Çok da yanılmamışım.
Aylar önce, yeni albümden ilk teklinin paylaşıldığı esnada Antalya’dan Ankara’ya gidiyorduk. Yolda bildirim gelince Kufi’yi dinledik, dinledik ve bir kez daha dinledik. Doğrusu bugüne kadar dinlemeyi atlamış olduğumuzu düşündüğümüz eski bir Duman parçası sandık. Beraberinde gelen diğer tekli için de aynı şeyi düşündük.
Aradan geçen zamanın ardından Ekim’in ortasında Harbiye’de bir konseri olduğunu gördük ve birkaç arkadaş bilet aldık. Ekibe uyum sağlamak adına çok laf etmedim ancak bilet başına 2 bin liraya yakın para verdik. Herhalde para harcadığıma en çok üzüldüğüm konser bu oldu… Konser günü geldi çattı, hava birden soğumuş ve ara ara yağmur yağıyordu.
Oturmalı bir düzende Duman dinlemek kulağa ne kadar garip gelse de konserin hemen başında bunun sebebini biraz olsun anladım. İnsanlar havaya giremiyordu çünkü şarkılar arası es çok fazlaydı. Grubun performansı bence vasata yakındı. Kaan ayakta dâhi zor duruyor gibiydi. Şarkının birçok yerini söylemedi, hatta söyleyemedi ve gitarda da birkaç nota ve akora basmaktan öteye gidemedi. Bir iki şarkı sonrasında canım sıkılmaya başladı ve bütün tadım kaçtı. Bir ara başımı Beste’nin omzuna koydum ve uyudum yalan yok. Köşedeki mekanda içerken kolundan tutup getirmişler ve zorla çalıyor, söylüyor gibiydi.
Tuvalete gitmek için kalktım ve dönmek üzereyken konsere ara verildi. O aranın ardından bir parça daha dinledik, daha dayanamadık ve kalktık. Seyirciyi de geçtim, bir noktada Kaan’ın hâl ve hareketleri gruptaki diğer üyelere de saygısızlıkmış gibi hissettirdi. Albümün geri kalanından paylaştıkları diğer şarkılar da sanki eski bir Duman albümünden gibi hissettiriyorken daha verimli bir konser beklerdim.